Status Quo
Status Quo
Status Quo, ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rock band wiens muziek
gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie en boogie-woogie stijl. De wortels van de groep liggen
bij "The Spectres" opgericht door scholieren Francis Rossi en Alan Lancaster in 1962. Na diverse line
-up veranderingen, werd de band eind 1967 "The Status Quo", hetgeen uiteindelijk "Status Quo" werd
in 1970. De band heeft meer dan 60 hits in het Verenigd Koninkrijk behaald, meer dan welke andere
rock band ook. 22 singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.
De band begon in de Underground rock in de jaren 60 onder de naam The Spectres (niet te verwarren
met de Australische groep The Spectres, waar Bon Scott in meespeelde voordat hij bij AC/DC kwam).
Rond 1967 ontdekten de bandleden de psychedelische rock en veranderden ze hun naam in Traffic
en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood).
Aan het einde van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte
psychedelische periode met enkele hits zoals 'Pictures of Matchstick Men', 'Black Veils of Melancholy'
en 'Ice in the Sun' veranderde Quo van stijl met het album Dog of two head. Geleidelijk werd met de
albums Piledriver en Hello begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een
eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme. De band
scoorde wereldwijd grote hits met onder andere Mean Girl, Paper Plane, Caroline, Down down, Break
the Rules, Whatever you want, Rockin all over the world, The Wanderer en In the army now, maar brak
nooit door in de VS. De grootste hit had de band in 1975 met de live versie van Roll over lay down,
van het album Hello (1973).
Het jaar 1982 stond voor Status Quo in het teken van hun twintigjarig jubileum. De band bracht een
album uit getiteld: 1+9+8+2 (de som van de cijfers is 20). Drummer John Coghlan verliet de band
tijdens de opname van dit album en werd vervangen door Pete Kircher. Ook Andy Bown werd toen
officieel lid van Status Quo. Bown werkte al jaren intensief mee met de band.
Op 14 mei 1982 speelde Status Quo in de N.E.C. in Birmingham. Onder het 11.000-koppige publiek
bevond zich het koninklijke paar Charles en Diana. Een gedeelte van dit concert verscheen later dat
jaar op een album getiteld: Live At The N.E.C..
In 1984 besloot de band om te stoppen met toeren. Nog eenmaal werd een grootschalige
wereldtournee ondernomen: de The End Of The Road Tour. Deze werd afgesloten met een laatste
optreden in Milton Keynes. Bassist Alan Lancaster verliet Status Quo en vestigde zich in Australië.
Francis Rossi en Rick Parfitt werkten in 1984 mee aan de Band Aid single Do they know it's Christmas.
Dit nummer, dat wereldwijd een nummer 1-hit werd, werd opgenomen om geld in te zamelen voor de
gigantische hongersnood in Afrika.
Alan Lancaster kwam nog eenmaal terug toen Status Quo in 1985 Live Aid opende met Rocking all
over the world. Dit concert was een vervolg op de inzameling van Band Aid en werd op twee podia,
Wembley Stadium Londen en JFK stadium Philadelphia gespeeld. Hoewel op dit optreden met name
vooraf kritiek in de media werd geuit, kreeg de band het 72.000 man tellende publiek aan het
meezingen en dansen. Achteraf gezien hebben de sceptici hun ongelijk erkend: de opening was een
sublieme zet van Bob Geldof gebleken. De sfeer was vanaf het eerste nummer weergaloos.
In april 1986 besloten Parfitt en Rossi, na enig juridisch getouwtrek met Alan Lancaster over de naam
Status Quo, toch weer op tournee te gaan, ditmaal in gezelschap van John 'Rhino' Edwards op bas,
Jeff Rich op drums en Andy Bown op keyboards. In augustus van dat jaar kwam een nieuw album uit:
In The Army Now. De titeltrack was een cover van het Nederlandse duo: Bolland en Bolland. Dit
nummer werd uitgebracht op single en de band scoorde hier een van hun grootste hits mee. In de
voormalige Sovjet-Unie, waar toen de Perestrojka was begonnen, verkreeg Status Quo met
liveoptredens een supersterrenstatus.
Alan Lancaster gaf het Status Quo-repertoire een Australisch vervolg met zijn Lancaster Bombers.
Ook John Coghlan bleef actief met het oude Status Quo-repertoire.
Na een aantal albums kwam Status Quo in 2002 met "Heavy Traffic". Inmiddels was drummer Jeff Rich
vertrokken en hij werd vervangen door Matt Letley. Met dit nieuwe album sloeg Status Quo opnieuw de
weg van begin jaren zeventig in: stevige en ongecompliceerde rock.
Heavy Traffic werd in 2003 gevolgd door een coveralbum, genaamd "Riffs". Hierop waren niet alleen
maar covers te beluisteren, maar ook opnieuw opgenomen klassiekers als Caroline, Whatever you
want, Down the dustpipe en Rockin' all over the world.
Status Quo in Hammersmith Odeon te Londen, 1978.
Op 19 september 2005 bracht de band weer een album uit: The Party Ain't Over Yet. De verschijning
van dit album ging vergezeld van een wereldtournee. Bovendien werd in 2005 het feit gevierd dat
Francis Rossi en Rick Parfitt elkaar veertig jaar geleden daarvoor hadden leren kennen. De tournee
werd in december 2005 onderbroken vanwege gezondheidsproblemen van Rick Parfitt. Aanvankelijk
werd keelkanker bij hem vermoed, maar dat bleek niet het geval te zijn.
Op 6 november 2006 kwam de eerste officiële live-dvd uit: Just Doin' It. Deze bevatte opnamen van
het concert dat Status Quo in mei 2006 gaf in de N.E.C. in Birmingham.
Het Britse muziekblad NME riep Status Quo in 2006 uit tot de succesvolste Britse band ooit, omdat ze
meer hitnoteringen (61) hebben gescoord dan welke andere Britse band ook.
Op 1 juli 2007 speelde de band tijdens het "Concert for Diana" in het Wembley stadion, het nummer
Rockin' All Over The World. Op 27 juli 2007 trad de band op tijdens de openingsdag van het Zwarte
Cross festival in Lichtenvoorde. Op 11 augustus van dat jaar was Status Quo afsluiter van de eerste
editie van Pinkpop Classic.
Het 33ste album van Status Quo verscheen op 17 september 2007: In Search of the Fourth Chord,
een naam die verwees naar het feit dat Status Quo regelmatig (ten onrechte) werd verweten slechts
van drie akkoorden gebruik te maken.
In september 2008 bracht de band, samen met de Duitse band 'Scooter', een Techno versie uit van
'Whatever you want'. Begin december van dat jaar kwam de band met haar eerste kerstsingle ooit: '
It's christmas time'.
In februari 2010 werden Rick en Francis in Engeland voor hun bijdrage aan de popmuziek en werk
voor goede doelen benoemd tot OBE [Order of the British Empire].
In 2011 kwam de nieuwe cd Quid Pro Quo uit. De cd bestaat uit nieuwe songs die doen denken aan
vroegere tijden.
In september 2012 kwam een nieuwe documentaire uit, Hello Quo, van Alan G Parker. Daar werkten
ook oud-leden van de Frantic Four, Alan Lancaster en John Coghlan, aan mee. Lancaster en Coghlan
speelden ook mee met Parfitt en Rossi tijdens een negen concerten tellende tournee in Groot-Brittanië,
in maart 2013.
In 2013 kwam er een echte speelfilm met Parfitt en Rossi in de hoofdrol uit, Bula Quo, geregisseerd
door Stuart St. Paul. Het is een actie-comedy. Er komt een soundtrack met The Army Nowopnieuw opgenomen hits
en enkele nieuwe songs.
